Dodatek 1: "Primrose Payne"

(perspektywa Primrose)

music: Owl City - Firefiles

Dzisiaj kończę szesnaście lat. Nie planowałam żadnej imprezy, ani tym bardziej nie żądałam od Jade i Niall’a prezentów. Nie mówiłam nawet do nich „mamo i tato”, gołym okiem było widać, że nie są moimi rodzicami. Miałam siedmioletnią przybraną siostrę, Daisy i kochałam ją. Najlepiej z naszej „wielkiej, kochanej rodzinki” dogadywałam się chyba z Heath’em. Średnio akceptowalny przez resztę, był jedyną osobą, która mnie rozumiała. To pewnie dlatego Valerie się z nim przyjaźniła.

Ale wracając do tematu: szesnaste urodziny. W Stanach Zjednoczonych to wielkie święto, ale tutaj, w Wielkiej Brytanii, to po prostu kolejny rok dla nastolatka. Jednak nie dla mnie. To dzisiaj miałam się dowiedzieć prawdy: jak umarli moi biologiczni rodzice, Valerie i Liam Payne’owie.

Odkąd skończyłam pięć lat domyśliłam się, że Jade nie jest moją matką. Spytałam ją wprost, a ona nie zaprzeczyła. Po kolejnych dwóch latach chciałam znać prawdę. W kółko powtarzali, że „jak będę starsza”. W wieku 9 lat zapadła decyzja: dowiem się o wszystkim w szesnaste urodziny.

Wstałam więc z łóżka, rozczesałam gęste, brązowe włosy i związałam je w mocny, koński ogon. Włożyłam koszulę w kratę i czarne rurki, a do tego ciemnobrązowe kozaczki – w końcu mieliśmy grudzień. Tak ubrana zeszłam na śniadanie, a Daisy spojrzała na mnie wielkimi, niebieskimi oczami:

- Wyglądasz jak ta pani ze zdjęcia – pokazała na fotografię Valerie i Liam’a siedzących na huśtawce ogrodowej. Moja rodzicielka miała dokładnie tak samo związane włosy, a ojciec podobne ubrania. Może gust jest w genach?

- Dziewczynki, chodźcie już, bo spóźnicie się do szkoły! – usłyszałyśmy w kuchni, gdzie Jade przyszykowała nam kanapki i gorącą herbatę.

- Wszystkiego najlepszego – usłyszałam równocześnie od wchodzącego od strony salonu do kuchni Niall’a, Jade i – z lekkim spóźnieniem – Daisy. Uśmiechnęłam się szeroko i uściskałam wszystkich, a potem zbliżyłam się do mojej prawnej opiekunki:

- To dzisiaj. Chcę poznać prawdę – wyszeptałam, a ona pobladła i spojrzała na swojego męża. Udawałam, że tego nie widzę i zabrałam się za pałaszowanie śniadania.

Po posiłku ciepło się ubrałam i odprowadziłam małą Horankę do szkoły, a sama udałam się do swojej. Na korytarzu spotkałam swoją przyjaciółkę i córkę Zayn’a i Blair, rok młodszą ode mnie Cheryl, która od razu mnie uściskała i dała paczuszkę z prezentem. Podziękowałam jej i odparłam, że prezenty otwieram później, a następnie schowałam go do torby.

Po lekcjach wróciłam do domu, upewniając się, że Cheryl zaprowadzi do swojego domu Daisy. Nie chciałam, żeby była przy rozmowie o moich rodzicach. A po za tym uwielbiała jedenastoletniego Jason’a Malik’a, bo zawsze dawał jej wygrywać w gry video, w przeciwieństwie do mnie.

- Wróciłam! – krzyknęłam od progu i ściągnęłam puchową kurtkę, czapkę, szalik i rękawiczki bez palców. Po zdjęciu butów włożyłam ciepłe kapcie. Poszłam do salonu, gdzie Horanowie siedzieli z albumem na kolanach.

- Co jest w środku? – spytałam.

- To twój prezent. Ale każde zdjęcie ma swoją historię. Może usiądź – zaproponował Niall, a ja pokiwałam głową i wykonałam jego polecenie. Spojrzałam na pierwsze zdjęcie.

- Czy to… mama i… Heath, tak?

- Tak kochanie. Oni… wiele razem przeszli, właściwie to… technicznie… mógłby być twoim ojcem… - zaczęła Jade.

- Ale nie jest, prawda? Mówiłaś, że jest nim Liam, ten ze zdjęcia w przedpokoju! – prawie krzyknęłam, a w kącikach oczu zebrały mi się łzy.

- Spokojnie, nie jest. Ma zielone oczy, jak twoja matka, a ty masz brązowe, zupełnie jak Liam. Chyba tylko to utwierdzało wszystkich w przekonaniu, że jesteś jego córką – zaśmiała się i przewróciła kilka stron do tyłu:

- To ja i Valerie gdy byłyśmy w twoim wieku.

Spojrzałam na zdjęcie: Jade była bardzo podoba do siebie. Może miała mniej kobiece kształty i bardziej dziecięce rysy, ale prawie niczym się nie różniła. Natomiast druga postać na zdjęciu… To byłam ja. Zielonooka wersja mnie, tylko… oh, bez nogi. O tym wiedziałam. Przy tym zdjęciu opiekunka opowiedziała mi, że Valerie już wtedy się cięła. Nie robiła wstępów, powiedziała to prosto z mostu.

Niall wspomniał, że rok wcześniej Liam pierwszy raz poszedł na przesłuchanie do X-Factor, a swoją małżonkę poznał dwa lata po ich zwycięstwie i kilka miesięcy po wydaniu pierwszej płyty.

Potem Jade opowiedziała mi, jak matka popadła w nałogi, a Niall dokładał fragmenty z życia taty. Szczęśliwego życia. W końcu doszli do punktu, w którym rodzice biorą ślub.

Tydzień po ślubie mama idzie do kliniki, bo tata znajduje seks taśmę z nią i Heath’em w rolach głównych. Wtedy kilka łez spłynęło po moich policzkach. Jade delikatnym gestem próbowała je otrzeć, ale ja odepchnęłam jej dłoń i kazałam opowiadać dalej.

Była w trzecim miesiącu ciąży. Nie wiedziała z kim. Nikt nie miał z nią kontaktu, aż do dnia wyjścia z kliniki. Dokładnie szesnaście lat temu, w dniu moich narodzin.

- Pamiętam… wszyscy stawiali, że będziesz chłopcem. Dosłownie, Harry i Louis chcieli ci nawet już ciuszki kupować. Ale Liam się nie zgadzał, dopóki sam cię nie zobaczy – próbował uśmiechnąć się Niall, ale średnio mu to wyszło.

- Skoro wyszła z kliniki to co… co się stało? Dlaczego oni… nie żyją? – dociekałam.

- W dwudzieste urodziny Valerie… zostawiła mi list – podała mi starą kartkę pachnącą krwią, a ja przeczytałam jej treść i wtedy zrozumiałam:

- Mama się nie wyleczyła do końca, prawda?

- Nikt tego nie wie – załkała Jade, nie mogąc wytrzymać. – Może przestała brać leki? Policja znalazła obok nich puste pudełeczka po lekach, a ty… ty spałaś, nawet jak wyły syreny policyjne. Obudziłaś się z płaczem dopiero, gdy cię zabraliśmy do domu Niall’a. Nikt nie wiedział, co z tobą zrobić. Krążyłaś z mojego mieszkania do domu chłopaków – no i twojej babci, mamy Valerie.

- Nie pamiętam jej – pociągnęłam nosem.

- Babcia Humphrey przeszła załamanie nerwowe i zawał serca. Umarła gdy miałaś dwa latka – pocałował mnie w głowę Niall, a ja przytuliłam się do niego.

- Dlaczego babcia Payne wam nie pomagała? Znaczy, teraz przyjeżdża co święta, jak ciocie.

- Mieszkała za daleko, tak samo jak Ruth i Nicole. Nie wiem dlaczego cię nam zostawili. Może wiedzieli, że pokochamy cię jak własną córkę? Bo dla nas jesteś jak pierworodna wiesz, kochanie? – spojrzała mi w oczy Jade, a ja pokiwałam głową ze łzami w oczach. Przytuliła się do mnie i Niall’a, a po kilku minutach uścisku usłyszeliśmy dzwonek do drzwi. Poszłam otworzyć, a w drzwiach stała cała nasza „pokręcona rodzinka”:

Zayn i Blair z Cheryl i Jason’em – przyprowadzili Daisy; Harry i Jeanette z wyraźnym brzuszkiem oraz Louis i Olive z czteroletnią Abigail. Ta ostatnia czwórka ma niecodzienne relacje seksualne, chodź – jak widać – z tego też są dzieci.

- 100 lat Prim! – krzyczeli wszyscy dookoła, ściskając mnie i całując. Kilka chwil później przyjechały też ciocie Ruth i Nicole tłumacząc babcię, która była w sanatorium. Zjawił się też Blaine – brat Jade, który obecnie miał 21 lat oraz Greg – brat Niall’a z żoną Alicią.

Wieczorem, po ucichnięciu całego zgiełku – a powodowały go tylko Jason, Daisy i Abigail i nie stałoby się to, gdyby Nicole nie dała mi w prezencie kompletu bielizny, w tym za dużego stanika, który od razu podwędziły mi dzieciaki. Gdy „maluchy” pozasypiały, a Cheryl wróciła do domu, bo miała jeszcze lekcje do odrobienia, dorośli postanowili zacząć wspominać, jak to wszyscy się poznali.

Nie chcąc im przeszkadzać, chwyciłam szkolną torbę i udałam się na górę. Po odrobieniu zadań domowych – w tym napisaniu 4-stronnicowego opowiadania na angielski – postanowiłam otworzyć prezent od Cheryl. Przy wstążce był bilecik z napisem:

„Twoja mama dała go mojej. Teraz czas na wymianę pokoleniową.
- Twoja Cheryl x”

Powoli otworzyłam pudełeczko. Moim oczom ukazał się najpiękniejszy naszyjnik, jaki w życiu widziałam. Srebrny, z małym serduszkiem i wygrawerowanym napisem: FOREVER.

Oczy znowu mi się zaszkliły. No tak, Jade mówiła, że… mama przyjaźniła się również z Blair i Jeanette. Zaczęłam bawić się naszyjnikiem. W pewnym momencie śmiesznie kliknął i otworzył się:

W środku było zdjęcie mamy i Jeanette, całujących w policzki stojącą na środku zdjęcia roześmianą Blair w czapce-bejsbolówce z napisem „Z.M”.

Wtedy usłyszałam od strony komputera, że ktoś dzwonił do mnie na Skype: to Heath, pewnie chciał złożyć życzenia. Odebrałam, włączając kamerkę.

- Witaj szesnastolatko – uśmiechnął się.

- Sto lat – dodała siedząca obok niego Danielle, jego żona od dobrych trzynastu lat.

- Dzięki. Słuchajcie, dziś jest mój dzień… opowiecie mi coś o rodzicach? Proszę. Niall mówił mi, że jakiś czas chodziłaś z tatą. No a ty, Heath… mogłeś być nawet moim ojcem – powtórzyłam słowa Jade, a tancerz pokiwał głową.

Opowiedzieli mi wszystko z trochę innej perspektywy. Dan przyznała, że poznała Heath’a, gdy studiował, a ona robiła licencjat. Zakochanie od pierwszego wejrzenia i tak dalej. Ale potem przyszła wiadomość o śmierci mamy. Somerhalder się załamał i nie chciał z nikim rozmawiać. Nie mógł znieść bezsilności, tego, że nie mógł jej pomóc. W końcu na jakiś czas rozstał się z Danielle. Poszedł na terapię. To mu pomogło. Zeszli się i teraz mają trzecie dziecko w drodze: poprzednie to dwunastoletnia Ashley i pięcioletnia Rubin.

- Dziękuję, jesteście kochani – miałam ochotę już ich uściskać, chodź zawsze przyjeżdżali do UK na Święta Bożego Narodzenia, które wypadały około dwa tygodnie po moich urodzinach.

- Nie ma za co – odpowiedzieli razem i rozłączyli się, bo usłyszeli pretensje Ashley o coś, co rzekomo zrobiła Rubin.

Znałam prawdę o rodzicach. Może i postąpili źle, dając się chorobie mamy, ale… tata zrobił to z miłości. Rodzice kochali siebie nawzajem bardziej ode mnie. Każdy by wyciągnął taki wniosek. Ale słysząc śmiechy z dołu, sama mam uśmiech na ustach. Bo to są ludzie, których bezgranicznie kocham. To jest moja rodzina. Czasem dziękuję losowi, że stało się tak, a nie inaczej.

Bo przeznaczenia nie da się oszukać.
_______________________________________________________
Hello! Witajcie w pierwszym dodatku, w jakimś stopniu kontynuacji tego opowiadania ;) Pisałam o tym w notce do Epilogu, ale może ktoś nie doczytał, więc to dla niego zaskoczenie, hah. Anyway, nie wiem ile dokładnie ich będzie, chodź mam już w zanadrzu drugi, trochę z innej perspektywy ;)

Gdzie jeszcze możecie mnie znaleźć? A no na nowym blogu, gdzie One Direction są... agentami FBI! Trochę odbiegłam od tego, co zazwyczaj piszę, ale niewiele, więc... TUTAJ możecie znaleźć już prolog+3 rodziały.
CZYTASZ = KOMENTUJESZ
następny dodatek dodam po 'osiągnięciu' 30 komentarzy, jak to było w przypadku rozdziałów x
@MargaaStyles xx