Rozdział 24: "It's a small crime and I've got no excuse…"

music: Damien Rice - 9 Crimes

(perspektywa Liam’a)

28 luty 2013

Szykowałem kąpiel dla Primrose, podczas gdy moja żona ją karmiła. Spojrzałem na nie z uczuciem. Prim przyssała się do butelki, otwierając szeroko swoje ciemne oczka i wtulając się w swoją mamę. Valerie natomiast miała łzy i podenerwowanie w oczach, była blada i zmęczona. Gdy skończyła karmić, wziąłem od niej małą, wykąpałem i położyłem spać. Tymczasem ona poszła w milczeniu na strych. To był kolejny raz, kiedy jakby miała dosyć naszej córki. Miałem nadzieję, że to tylko ta słynna depresja poporodowa, a nie nic poważniejszego. Usiadłem więc sam przed telewizorem i zacząłem oglądać po raz setny „Facetów w czerni”.

(perspektywa Valerie)

Była północ. Siedziałam na podłodze na strychu, zbierając myśli. Myśli o tym, co przeszłam przez ostatni rok. Moje 20 urodziny. 20 marnych lat, spędzonych nad cierpieniem, z nielicznymi chwilami szczęścia. Popijając zdecydowanie przesłodzoną herbatę, wpatrywałam się w granatowe niebo za otwartym oknem. Do pokoju wiało chłodne, lutowe powietrze, ale byłam okryta kocem, więc mało mi to przeszkadzało.

Dwumiesięczna Primrose spała smacznie piętro niżej w swoim łóżeczku z pluszakami z Toy Story dookoła siebie, nieświadoma postanowienia swojej matki, która zaczęła ronić łzy na świeże, zakrwawione rany.

Usłyszałam dobrze znane mi kroki. Schowałam dłonie w fałdy koca i wtuliłam się w ciepłe ciało Liam’a, który usiadł obok mnie i objął mnie ramieniem.

- Widzę, że się pocięłaś. Krew spływa na podłogę – odparł z lekko łamiącym się głosem. – Nie bierzesz leków, prawda?

- Nie – pokręciłam głową. – To moje największe marzenie, Liam – spojrzałam mu w oczy.

- Dlaczego chcesz się zabić? – spytał, nie kryjąc płaczu i załamania.

- A dlaczego ty nie chcesz się zabić? – odparłam po dłuższej chwili wahania, a łzy spływały mi po policzkach.

- Żeby żyć.

- A ja chcę się zabić po to… żeby umrzeć – pociągnęłam nosem. - To ten moment… mam odwagę. Zobaczysz, zrobię to – pokiwałam głową.

- Naprawdę aż tak nas nienawidzisz? Mnie, Prim? – spytał.

- Nie, ja… ale ja muszę. MUSZĘ – prawie syknęłam, a on wyszedł z pokoju, zostawiając mnie z moimi żyletkami.

(perspektywa Liam’a)

Czy chciałem umrzeć? Nie.

Czy mógłbym żyć bez niej? Również nie.

To była najtrudniejsza decyzja w moim prawie 20-letnim życiu. Decyzja o samobójstwie. Nie widziałem innego wyjścia. Za Valerie poszedłbym i w ogień, a to, że jest chora… Ale jej się nie dało wyleczyć. To było jej przeznaczenie. I od teraz również moje.

Miałem ostatnią godzinę życia. Wykorzystałem ją na spisanie krótkiego listu dla naszych rodzin i przyjaciół. Ostatni raz pocałowałem Prim w policzek, delikatnie, żeby jej nie obudzić. Obejrzałem nasze wspólne zdjęcia – pierwsze, zeszłoroczne, w Milkshake City, później kilka z Conlig, ślubne, kilka z naszą córeczką… Nie mogłem sobie przypomnieć, jaki byłem, zanim ją poznałem. Była sensem mojego życia. A jeśli umiera sens życia, umiera i dusza. Nie mogłem żyć bez duszy. Więc wolałem w ogóle nie żyć…

(perspektywa Valerie)

Po godzinie wrócił, trzymając coś za plecami. Gdy usiadł obok mnie, najpierw pocałował mnie w głowę, a potem pokazał 2 buteleczki z tabletkami. Tymi samymi, które zabrał mi w dniu, w którym pierwszy raz wyznał mi miłość.

- Nie wyrzuciłeś ich? – wyszeptałam.

- Nie – pokręcił głową i wyjął jakąś kartkę z kieszeni. – Chcesz dodać coś od siebie? – pokazał mi, a ja podyktowałam mu, co ma napisać.

- Naprawdę zrobisz to ze mną? Dla mnie? – wychrypiałam ledwo słyszalnie, a on pokiwał głową. – Kocham cię -  chwyciłam zakrwawionymi i trzęsącymi się dłońmi jego twarz i pocałowałam jego ciepłe, znajome wargi, które zawsze dawały mi tyle przyjemności.

Każde z nas chwyciło pudełko tabletek. W kącikach jego oczu widziałam łzy. Ale nie umiałam inaczej. Musiałam odejść. Wysypaliśmy zawartość każdego pudełka na dłoń, a potem zjedliśmy je, popijając na zmianę moją przesłodzoną herbatą.

Położyliśmy się na zakrwawionym od mojej krwi kocu i przytuleni zasnęliśmy na wieczność.

___________________________________________________________
To już ostatni rozdział. Widzimy się za 30 komentarzy w Epilogu. Dodawajcie je, ale powoli. Lubię czekać z dodaniem rozdziału, to buduje napięcie, mimo iż... tu już nie ma czego budować, prawda?
Rozdział z dedykacją dla mojej stałej czytelniczki, Susanne(@lonelycarrotx), której dedykację "wiszę" od kilku rozdziałów. Dziękuję Ci za wszystkie komentarze i miłe słowa na Twitterze ♥
CZYTASZ = KOMENTUJESZ
@MargaaStyles x