Rozdział 15: "You're not normal at all, right?"

[ END UP HERE - do słuchania podczas czytania rozdziału ]
(perspektywa Zayn’a)

- Ok, chłopcy, zaprosiłem was tutaj na debiut mojej siostrzenicy, a waszej… hmm… przyjaciółki. To jej pierwszy singiel. Nazwała go… jak?

- End Up Here – powiedziała do mikrofonu, patrząc na Simon’a. Siedzieliśmy w studiu The Hits Radio, ona za szklaną szybą, a my przy mikserze. To miał być jej pierwszy występ na żywo. Wybrała radio, bo… no chyba dlatego, że nikt jej nie widział. Sam nie wiedziałem, nie rozmawiałem z nią. Zaczęła śpiewać, a już po pierwszych słowach patrzyła mi prosto w oczy. Ta piosenka opisywała całą naszą sytuację. Gdy skończyła, byłem wściekły, zły i…

- NIE ZMUSISZ NIKOGO DO MIŁOŚCI! – wykrzyknąłem. Na szczęście mikrofony po naszej stronie były wyłączone, więc nie słyszał mnie cały świat. Wyszedłem szybkim krokiem przed studio i zapaliłem papierosa. Tylko jedna osoba mogła mi pomóc. Przyjaciółka od papierosa. Valerie Humphrey. Nie odebrała raz, drugi. Spojrzałem na godzinę: 8:58. No tak, przecież Simon zwalniał Blair ze szkoły, w której pewnie jest Valerie. Po dwóch minutach oddzwoniła do mnie.

- Sorry, lekcję miałam, ale przerwy mam 10 minut. Nawijaj.

- Blair napisała piosenkę o tym, jakim jestem skurwielem.

- I ma rację – usłyszałem dźwięk wypuszczanego z ust dymu, a sam się zaciągnąłem. – Po co z nią spałeś, całowałeś, robiłeś nadzieje, skoro doskonale zdawałeś sobie sprawę, że jej nie kochasz? Oszukujesz. Po co to robisz?

- Ja nie oszukuję, nie staram się… Po prostu myślałem, że… no wiesz, zakocham się w końcu.

- Seks bez miłości to jak wampir bez ludzkiej krwi, jest słaby.

- A ty niby skąd to wiesz?

- Takich osobistych pytań to nawet Liam mi nie zadaje. Przemyśl swoje uczucia, dobra? A potem postaraj się do niej wrócić na kolanach, dobrze ci radzę.

- Jasne. Rozumiem… Dzięki, Valerie.

- Zawsze do usług. Tylko nie dzwoń, jak mam lekcje – dodała i rozłączyła się.

(perspektywa Louis’a)

Po powrocie ze studia, postanowiłem pojechać autobusem do zoologicznego, bo prawie nic nie mieliśmy w domu dla małych kociaków Pani Stylinson. Wsiadając do piętrowego, czerwonego autobusu, zauważyłem, że nie siedzi za kierownicą ten starszy, miły pan, tylko młoda dziewczyna o prostych, blond włosach.

- Cześć, jestem Louis – przywitałem się, czekając na reakcję w stylu „ten z One Direction?”.

- Olive, należy się 2 funty – odparła, a ja podałem jej pieniądze i usiadłem niedaleko siedzenia kierowcy. A więc mnie nie znała? A może nie poznała? Tym większa zabawa.

- Co się stało z panem Fink? – zagadnąłem.

- Przeszedł na emeryturę, więc przenieśli mnie na ten autobus. W końcu, bo miałam dosyć tych wycieczek szkolnych – wzdrygnęła się. – Ale teraz powoli zaczynam mieć powyżej uszu niemieckich turystów.

Rozmawialiśmy przez długi czas, a ludzie wsiadali i wysiadali. W końcu spytała:

- A gdzie ty wysiadasz?

- W zoologicznym, na Magnolia Street.

- To na drugim końcu miasta, ja zaraz odwożę autobus na stację – zaśmiała się. – Ale spoko, zostawiłam tam auto, odwiozę cię do domu – dodała.

Gdy podjechała autobusem pod stację, zaproponowała, że możemy jeszcze chwilę posiedzieć na górnym piętrze. Oparła się o barierkę i zaczęła palić papierosa. Dlaczego ja zawsze na takie trafiam?!

- Palisz? – zapytała.

- Nie – pokręciłem głową. – Ale twoje palenie mi nie przeszkadza – dodałem szybko. – Jesteś z Londynu?

- Tak – pokiwała głową. – A ty?

- A ja jestem z Doncaster, ale tu mieszkam, z moim zespołem.

- Oo, jaką muzykę gracie?

- Nie żartuj sobie, ok? – zaśmiałem się.

- O co ci chodzi?

- Louis Tomlinson? One Direction? Mówi ci to coś?

- A więc to wy lecicie 24/7 w The Hits Radio jak tylko włączę radio w autobusie, a dziewczyny z każdej szkoły, jaką woziłam, za wami szaleją?

- No chyba – wzruszyłem ramionami.

- No to dobrze, że już nie wożę wycieczek, bo za taką historię to by mnie chyba powiesiły – parsknęła śmiechem i wypuściła dym nosem.

– Ile masz lat?

- Skończę 23 w październiku, a ty?

- 24 grudnia będę mógł legalnie kupować alkohol w Stanach.

- Co?

- Skończę 21 lat – wyjaśniłem. – Studiujesz czy coś?

- No… chciałam iść na modeling albo śpiew, ale w ostateczności prowadzę autobusy ze szprechającymi turystami. Głównie z braku kasy.

- To nie wydawaj jej na papierosy – odparłem, zanim zdążyłem ugryźć się w język.

- To? – pokazała mi zapalonego papierosa. – To z kasy z testamentu dziadka. Wydziedziczyli moich rodziców, bo coś tam, moja starsza siostra nie chciała tej kasy, a że jej połowy jest więcej niż mojej, czekam, aż ją na mnie przypiszą. I wydaję to co mam na fajki – wyjaśniła. – Wiem, to trujące, bla bla bla – wywróciła oczami.

- Ty nie jesteś całkiem normalna, co?

- Ty też nie.

- Ja? Niby dlaczego?

- Kto jeździ przez całe miasto, żeby potem siedzieć na dachu autobusu z głupią blondynką?

- Ok, ja – wyszczerzyłem się. I już wiedziałem co Zayn mówił mając na myśli, że Blair to jego bratnia dusza…

 (perspektywa Valerie)

- To kiedy się przeprowadzacie? – spytała Jade, dzwoniąc do mnie na przerwie.

- Za niecały tydzień. Do końca roku będę dojeżdżać autobusem, a potem… nie wiem – westchnęłam, siadając przy stoliku na stołówce. Zauważyłam, że w moją stronę idzie Heath. – Dobra, ja coś zjem, ty lepiej też. Pa! – rozłączyłam się i schowałam telefon do kieszeni.

- Przemyślałem sprawę – usiadł obok mnie i zabrał jabłko z mojej tacki. – Skoro tak chcesz, to masz – podał mi pendrive.

- A gdzie jest haczyk? – uniosłam brew i zaczęłam jeść sałatkę.

- Nie ma. Żadnych kopii, ukrytych motywów, nic. Rób z tym co chcesz.

- Na serio, Heath, co się z tobą stało? – spytałam, patrząc mu w oczy.

- Kończę szkołę i jadę do Nowego Jorku. Przyjęli mnie na studia. Z tańca. Dowiedziałem się w połowie tej lekcji, bo Shane do mnie zadzwonił, że przyszedł list.

- To ty tańczysz?! – prawie zakrztusiłam się kawałkiem kurczaka.

- A co, myślałaś, że jestem tu tylko po to, żeby ci uprzykrzać życie? Nie. Nagrałem się i wysłałem im swój taniec. Przyjęli mnie z pełnym stypendium. Nie muszę już mieszkać z Shane’m. No, znaczy, od czerwca.

- Spójrz na nas – zaśmiałam się. – Jakiś miesiąc temu narzekaliśmy razem na życie, paląc papierosy, a teraz ja wychodzę za mąż, a ty spełniasz marzenia.

- Ale papierosy nadal możemy palić – uśmiechnął się, a ja schowałam pendrive do kieszeni spodni. Wyszliśmy przed szkołę i zapaliliśmy, jak za starych, dobrych czasów.

(perspektywa Louis’a)

- Louis, weź, bo nam zaraz odfruniesz – zaśmiał się Liam, gdy pomagałem mu znosić kartony z rzeczami na dół.

- No ale to jest zabawne, bo ona tu mieszka, a nas nie zna – parsknąłem śmiechem, stawiając pudełko obok wszystkich innych, w holu.

- Jaka „ona”? – zapytał, jak zawsze coś przeżuwając, Niall.

- Olive – powiedziałem, wzdychając.

- Tylko żeby Harry nie był zazdrosny – dodał, biorąc do ust kilka żelków.

- O wilku mowa – dodał Zayn znad swojej gazety, gdy na dół zszedł mój chłopak. Miał na sobie jakieś nowe ciuchy, w których wcześniej go nie widziałem.

- To projekt Jeanette, zrobi mi sesję – powiedział z dumą, pokazując nam napis na koszulce.

- „I’M BISEXSUAL”? – przeczytał Liam. – Harry, chyba w tym nie wyjdziesz na ulicę, co? No wiesz, to nie jest zbyt subtelne…

- I tak wszyscy to wiedzą, Paul się nie wkurzy – machnął ręką, kradnąc Niall’owi kilka żelków, a blondyn zaczął go gonić po całym salonie i próbował je wyrwać. Za późno, Styles je pożarł. Strzeżcie się, żelkowe misie! – To ja idę – dodał, pocałował mnie w policzek i wyszedł.

- Nie powiesz mu o Olive? – uniósł brew Zayn.

- Nie, jeszcze nie – pokręciłem głową i poszedłem oglądać MTV.

_________________________________________________
Jakby ktoś się zastanawiał, tak wygląda Olive:

A co do rozdziału: no co tu chcieć więcej, istna sielanka, hmm? No, prawie, jeszcze ta afera z Blair i Zayn'em... A to już się okaże, co będzie, potrzymam was w niepewności ;)
No i widzę, że 'CZYTAM' zaznaczyło 51 osób, a obserwujących jest 42... Anonimowi, nie ma się czego wstydzić, hah ;D
CZYTASZ = KOMENTUJESZ
@MargaaStyles xx
ps. pytania do mnie? okienko po prawej --->