Rozdział 19: "But you're special..."

(perspektywa Blair)

- Chyba ci się udało – stwierdziłam, jedząc paluszek za paluszkiem. – Larry wpatrzeni w siebie, jak w obrazek – zachichotałam, ale Jean nie było do śmiechu.

- Nie no, dobra, cieszę się, ale… Louis musi sobie ustalić, kiedy spędza czas z nią, a kiedy z Harry’m, bo inaczej… nie no, nie wiem. Czy ona w ogóle wie o Larry?!

- Nie jest Directionerką, więc… nie no, ale chyba głupia nie jest – pokręciłam głową i wzięłam paczkę paluszków do salonu, bo Liam prosił, czy nie mogłabym im przynieść. I jedno spojrzenie w złą stronę złamało mi serce. Audrey, mała, ruda i przemądrzała smarkula nagle przerywa trejkotanie, bo Zayn wyszeptał jej coś na ucho. A potem ich twarze się zbliżają, zbliżają i… i już ją zasysa. Miałam ochotę rzucić w oboje tą paczką, ale po prostu z resztkami godności zaniosłam ją chłopakom i wyszłam na taras, gdzie akurat Valerie i Olive paliły papierosy.

- Dajcie mi jednego – mruknęłam, hamując napływające do oczu łzy. Blondynka wcisnęła mi go do ręki i podała ogień. Zaciągnęłam się i zaczęłam kaszleć, a hamowane łzy wypłynęły. No, chociaż teraz mogłam to zwalić na papierosa.

- Blair, czy on znowu to zrobił? – spytała ostrożnie Valerie, gdy zalała mnie kolejna fala dymu i dopadł mnie kaszel. Pokiwałam głową i starłam rozmazany makijaż z policzków. Pewnie wyglądałam jak pół dupy zza krzaka, ale wszystko mi jedno. – Olive, mogłabyś nas zostawić? – wszystko widziałam jak za mgłą i kręciło mi się w głowie, ale widziałam, że „znajoma Louis’a” wchodzi do środka. Zgasiłam papierosa i wrzuciłam go do kosza. Usiadłyśmy na huśtawce ogrodowej i powiedziałam jej, co widziałam dosłownie kilka minut temu.

- Wiem, że zachowuję się jak hipokrytka, bo ma być świadkiem na moim ślubie, ale… może za dużo wypił, co? Do jutra pewnie zapomni, a ta ruda co najwyżej sprzeda plotkę mediom – próbowała mnie pocieszać.

- Nie, on po prostu się powtarza. Ten sam scenariusz, ja… ja sobie zrobię tydzień wolnego od Londynu, tak – stwierdziłam. – Jutro rano zadzwonię do wujka i powiem mu, że zostaję w domu, z rodzicami. Mam tego wszystkiego po kokardę – pociągnęłam nosem.

- Rób, co uważasz za stosowne – odparła i przytuliła mnie mocno.

(perspektywa Louis’a)

Podczas gdy dziewczyny poszły sobie po coś na górę, ja usiadłem obok Harry’ego przy kominku.

- Tęsknię za tobą – odparłem, dyskretnie łapiąc go za kolano.

- Dlaczego ona, co? – spojrzał mi w oczy. – Dlaczego nie mogłeś wybrać Hannah albo Eleanor?

- Hannah to moja była, a Eleanor to przyjaciółka twojego przyjaciela, która nie jest w moim typie.

- To czemu jesteś ze mną? – wzruszył ramionami. – Ja też nie jestem w twoim typie. Nie mam długich, blond włosów i niebieskich oczu, nie prowadzę autobusu…

- Ale jesteś wyjątkowy, Harry. I dzięki Olive uświadomiłem sobie, że… kocham cię od pierwszej chwili, w której cię zobaczyłem.

- W kiblu na bootcampie? – skrzywił się nie przekonany.

- Psujesz romantyzm tej chwili – mruknąłem wysokim głosikiem i odchrząknąłem, dodając: - Jesteś jeden na milion, rozumiesz? Traktuj Olive, tak jak ja traktuję Jeanette, przynajmniej się postaraj, proszę, zrób to… jak nie dla niej, to dla mnie.

- Zależy ci na niej – spletliśmy dłonie.

- Tak, zależy -  ścisnąłem jego dłoń i chciałem pocałować, ale on ruchem głowy pokazał na towarzystwo po drugiej stronie pokoju. – Pieprzyć ich – mruknąłem i pocałowałem go szybko, ale namiętnie i jednocześnie czule.

(perspektywa Liam’a)

- Dlaczego w Barcelonie nie gra Dudek? – zdziwił się Greg.

- Bo gra gdzie indziej – odpowiedziałem, najprościej jak się dało.

- Ej, ale to jest serio dobre pytanie – stwierdził Heath.

- Nie. Po prostu mój brat jest skończonym idiotą – poprawił go Niall.

Trudno było się nie zgodzić: mimo ukończenia medycyny Gregory Horan miał prawie zerowy iloraz inteligencji. Ale dało się go lubić, jak się przyzwyczaiło.

- Macie paluszki – mruknęła Blair, rzucając nam otwarte pudełko, z którego prawie całość się wysypała.

- Jezu, ale ta dziewczyna nie ma cela po prostu – zaczął się bulwersować starszy Horan.

- Nie unoś się – wywrócił oczami młodszy.

(perspektywa Zayn’a)

Po wypiciu więcej niż kilku piw biadolenie trzeźwej Audrey zaczęło mnie nie irytować, ale wręcz bawić. Zaprowadziła mnie na korytarz, chcąc pokazać jakieś… w sumie nie wiem co, obraz, plakat? Cokolwiek. W każdym razie zacząłem się śmiać, a ona zapytała, co mnie tak bawi.

- Cichooo, dam ci buzi śliczna – mruknąłem mimowolnie, a ona o dziwo nie dała mi w twarz, tylko zbliżyła się i zaczęliśmy się całować. Kątem oka wychwyciłem, że widziała to Blair.

No chyba kurwa nie.

Oderwałem się od rudowłosej, widocznie napalonej na mnie, bo nie mogłem jej od siebie odkleić i zacząłem latać jak głupi po tym korytarzu, całkowicie otrzeźwiony tym, że już nigdy jej nie odzyskam. Ale właściwie to dlaczego się przejmujesz, nieczuły idioto? – przemówiło moje dawno nie używane sumienie.

Bo ją kocham.

- Bo ją kocham… - mruknąłem i siadając na podłodze zalałem się łzami. Siedziałem na tej pieprzonej podłodze i zalewałem się jebanymi łzami. Ja, Zayn Malik, nałogowy podrywacz. Audrey, nie wiedząc co ze sobą zrobić, po prostu wróciła do salonu. Liam akurat szedł z pustą paczką po solonych paluszkach, zobaczył mnie i westchnął:

- Użyła gazu pieprzowego? – uniósł brew.

- Nie jesteś kurwa dowcipny – wytarłem rękawem bluzki mokry policzek, a on usiadł na podłodze obok mnie.

- Mówiłem ci, nie rób tak.

- Tak, tak, kolejny raz Daddy Direction ma rację, wiem – wywróciłem oczami.

- Tu nie chodzi o to, kto ma rację, tylko o to, że… naważyłeś piwa, to teraz je wypij – westchnął. – Jesteś dorosły. Na pewno doroślejszy od Greg’a.

- No bez przesady – odparłem szybko.

- No właśnie. Więc… dzisiaj już daj sobie spokój, ale jutro do niej przyjdź. Rano, z bukietem kwiatów i świeżymi croissant’ami. Czy coś w tym guście. Najważniejsze, żebyś ją przeprosił, tak? A dopiero później, stopniowo… oswajał ją z myślą, że coś do niej czu…

- Sam się muszę z tym oswoić. Dzięki, Liam. Dobry z ciebie przyjaciel – wymieniliśmy szybki uścisk i posłałem mu imitację uśmiechu, a on poszedł do kuchni.

(perspektywa Valerie)

Spać położyliśmy się chyba około 4 nad ranem, bo dopiero koło północy zaczęliśmy prawdziwą balangę. Blair i Jeanette wróciły do domu, Harry wrócił do swojego pokoju hotelowego… Jade i Niall spali w jednej wolnej sypialni, Louis i Zayn w drugiej(bez skojarzeń, jeden ma chłopaka i prawie dziewczynę, a drugi złamane serce), Olive stwierdziła, że prześpi się na kanapie, a Audrey skuliła się przy kominku, więc już jej nawet nie ruszaliśmy. Greg nie pił dużo, więc wrócił samochodem do domu(podziwiam odwagę, tak po nocy zawsze spoko), a Heath też pojechał do siebie do domu.

Obudziłam się rano około 10, trochę połamana, z lekkim kacem, ale szczęśliwa jak cholera, w ramionach Liam’a. Pocałowałam go, żeby się obudził, a on oddał pocałunek i już mieliśmy nadzieję na szybki numerek, kiedy…

- MACIE CHEERIOS?! – usłyszałam głos Niall’a i parsknęłam śmiechem. Potem usłyszałam ściszony głos Jade, że może nie wszyscy jeszcze wstali i żeby się przymknął. W piżamie, którą dał mi Liam tego wieczoru, kiedy spałam u nich w domu w Londynie, zeszłam na dół i podałam Irlandczykowi paczkę płatków, miseczkę i mleko.

- Sorki za niego, z rana nie kontaktuje zbytnio – zmierzwiła mu włosy Jade.

- Wiem – zaśmiał się Liam i wstawił ekspres na kawę.

- Widzieliście Zayn’a? – podrapał się po głowie Louis, wchodząc do kuchni i chwytając pierwszą z brzegu marchewkę.

- Nie spał z tobą? – uniosłam brew. - Tak, wiem jak to brzmi - dodałam.

- No tak, ale jak się obudziłem, to już go nie było.

- Poszedł do Blair – wzruszył ramionami Liam, a wszyscy, łącznie ze mną, popatrzyli się na niego jak na psychola. – Taka prawda, wczoraj…

- … całował się ze mną – wtrąciła wchodząc do kuchni Audrey, a za nią weszła Olive. – I biadolił coś, że kogoś kocha. A na pewno nie mnie, więc zostawiłam go użalającego się nad sobą.

- A ja go pocieszyłem – dodał mój narzeczony.

- Ona go zabije – pokręciłam głową. – Ale kto wie, może co najwyżej zniszczy mu fryzurę.

- To tak jakby już go zabiła – stwierdził Niall, a wszyscy wybuchnęli śmiechem.

(perspektywa Blair)

Wstałam rano na mega kacu, bo po powrocie do domu wychyliłam jeszcze kilka kieliszków czystej. Usłyszałam dzwonek do drzwi, więc ze szklanką wody w pogotowiu otworzyłam je, spodziewając się listonosza czy kogoś takiego. Ale nie. W drzwiach stał Zayn Malik z bukietem róż i czymś słodko pachnącym zawiniętym w papierową torbę.

- To dla ciebie. Mogę wejść? – spojrzał mi w oczy, a ja tylko kiwnęłam głową, totalnie zaskoczona. Rodzice akurat oboje byli w pracy, mimo niedzieli. Wstawiłam kwiaty do wazonu i wyłożyłam croissanty na 2 talerzyki, a potem usiadłam obok Zayn’a w salonie.

- A więc…? – zaczęłam.

- Przepraszam – wyszeptał, łapiąc mnie za rękę. Odruchowo się wyrwałam, a on posmutniał.

- Przeprosiny przyjęte – odparłam z lekkim chłodem w głosie, a potem odchrząknęłam. – Serio – dodałam już cieplej, a on niezauważalnie odetchnął w ulgą.

- Bo ja… możesz nie przyjąć tego najlepiej, ale chcę, żebyś wiedziała… Wypiłem za dużo, a Audrey była tak blisko i… cholera, brzmię jak dupek, znowu.

- Owszem, ale kontynuuj – zachęciłam.

- W każdym razie ona rozumie, dla niej to też nic nie znaczyło… Bo… tylko ty się dla mnie liczysz – wziął mnie za rękę, której rym razem nie wyrwałam z uścisku.

- Nie mów tego – nie mogłam dłużej patrzeć mu w oczy. – Nie, kiedy wszystko jest tak spieprzone i chore.

- Kocham cię, Blair. Powinnaś to wiedzieć – dotknął mojego policzka.

- Ja też cię kocham, Zayn – odpowiedziałam i westchnęłam. – Daję ci drugą, ostatnią szansę. Ale jeżeli to zniszczysz, to nie licz na kolejne – pokiwał głową na moje słowa i spojrzał na mnie pytająco, a ja zaśmiałam się. – Jasne, pocałuj mnie – założyłam mu ręce na szyję i złączyliśmy usta w pocałunku.

Świat był zbyt idealny.

(perspektywa Jade)

Po przyjeździe po południu do domu doznałam szoku: pod drzwiami mojego mieszkania stał mój ojciec.

- Tato? Co ty tu robisz?! – zdziwiłam się, ale wpuściłam go do środka.

- Rozmawiałem z Peetą.

- Na temat…?

- Dlaczego nie mówiłaś, ile można zarobić na sztuce? Że dobry artysta machnie 2 obrazy rocznie i ma 5 willi z basenem w L.A czy coś takiego?

- Bo nie dałeś mi szansy.

- Dzień doo… - do mieszkania, jak zawsze bez pukania, wparował Niall - …bry. Pan DeFines, witam – podał dłoń mojemu ojcu.

- Dobra, wiesz co? Ta sytuacja jest chora. Najpierw obrzydzasz mi sztukę, wyrzucasz bloki, ołówki, wszystko i chcesz ze mnie zrobić lekarza, a teraz?! Ja wychodzę – chwyciłam torbę i wyszłam z mieszkania.

(perspektywa Niall’a)

- Jade ma rację – stwierdziłem, patrząc mu w oczy.

- Słuchaj, to, że jej matka i ja chcemy dla niej jak najlepiej…

- Ale pan jej nie dał nawet szansy się wykazać artystycznie.

- A co ty możesz wiedzieć o sztuce? – prychnął. – Robisz jakąś tanią muzykę dla rozwydrzonych nastolatek, w tym One Destruction.

- One Direction – mruknąłem przez zęby.

- Najlepiej by było, gdybyście w ogóle się trzymali z daleka od Jade.

- Va te faire foutre! (fr. „pierdol się!” - przyp. aut.)

- Ja daję pieniądze na wynajmowanie tego mieszkania, więc wyjdź. Po prostu wyjdź.

- Bo co? Zadzwoni pan na policję? Kocham Jade i znam ją lepiej nż pan. Znacznie lepiej – obrzuciłem go gardzącym spojrzeniem i wybiegłem z kamienicy w poszukiwaniu Jade. Siedziała na ławce i mruczała przekleństwa pod nosem.

- Chyba się stąd wyniesie – odparłem, siadając obok niej.

- Pamiętasz, złożyłam papiery na British School Of Arts, tak w razie czego… No i… przyjęli mnie – pokazała mi otwartą kopertę i list, ale nie widziałem szczęścia na jej twarzy.

- Nie cieszysz się? – zdziwiłem się.

- Dostałam się też do tej szkoły medycznej… - westchnęła. – Ale mam to gdzieś – po czym wzięła list od szkoły medycznej, podarła go na drobne kawałeczki i wrzuciła do kosza. Zacząłem klaskać, a ludzie podchwycili to ode mnie, nie wiedząc o co chodzi. Blondynka uniosła lekko kąciki ust i przytuliła mnie.

- W końcu ktoś mu przemówił do rozumu – wyszeptała, a potem pocałowała mnie w ucho, potem policzek… i usta.

Resztę dnia spędziliśmy spacerując po słonecznym Londynie i ciesząc się sobą…

____________________________________________________________
Taaaaak, wszyscy się cieszą, bo Blair i Zayn znowu są razeeeem! *le zacieszamy*
Dam wam spoiler: w następnym rozdziale ŚLUUUB ♥
Męczyłam się nad 'rozdziałem ślubnym' kilka godzin, ale było warto, bo uważam, że nie wyszedł najtragiczniej ;)

CZYTASZ = KOMENTUJESZ
@MargaaStyles xx