Rozdział 13: "Nothing's fine, I'm torn..."

(perspektywa Valerie)

Tydzień później.

Leżąc na swoim łóżku z głową w dół spojrzałam na siedzącego przy biurku Liam’a, robiącego TwitCam dla fanów. Po pokoju rozchodziła się piosenka Ed’a Sheeran’a „Kiss Me”, a chłopak cały czas mówił:

- Cześć Alice. Tak, mamy w planach przyjazd do Polski. Pozdro dla Estonii, chodź nie wiem gdzie leży. A teraz chcę wam kogoś przedstawić… - najechał kamerką internetową na mnie, a ja wstałam i usiadłam obok niego, nie wiedząc co mówić. – To jest Valerie Humphrey – spojrzał mi w oczy z czułością, a potem na tweety. – Tak, tak, była na naszym ostatnim koncercie – zaśmiał się.

- Emm… cześć – mruknęłam i zaraz posypały się pytania, czy jesteśmy razem. Spojrzałam pytająco na Liam’a.

- Nie, jesteśmy tylko przyjaciółmi – objął mnie ramieniem. – Nie, nie zrobię „Party Hard”, bo… nie mogę, sprawy osobiste – dodał, a potem powiedział: - Kocham was wszystkich, dziękuję za uwagę. Louis mi mówił, że wieczorem zrobią z Harry’m i ich kotką, Panią Stylinson TwitCam, więc śledźcie uważnie ich profile. Pa! – pomachał do kamerki, ja też, a potem wyszedł z TwitCam’a.

- Nie musiałeś dla mnie kończyć, miałam zajęcie – pokazałam otwartą dłonią na leżące na łóżku książki.

- Tak, ale nie mógłbym się powstrzymać, przy tej piosence… - uśmiechnął się lekko. – „Kiss me like you wanna be loved…” – zaśpiewał cicho, a ja dotknęłam jego warg w słodkim pocałunku.

- Jesteś najlepszą osobą, jaką spotkałam w życiu – wyszeptałam, gładząc dłonią jego policzek.

- Chciałem powiedzieć to samo i… – wziął głęboki oddech, jakby chciał powiedzieć coś ważnego, ale wtedy do pokoju wparowała moja mama. Niestety miała lekką depresję z powodu śmierci taty, ale poszła do psychologa, bierze leki i dużo czasu przebywa z nami. Stety i niestety jednocześnie.

- Dzień dobry pani Humphrey – przywitał się Liam.

- Cześć – odpowiedziała. – Valerie, nie będziesz miała nic przeciwko, jeśli… wyjadę do cioci Niny do Londynu na jakiś czas? Wrócę przed końcem ferii wiosennych, obiecuję – dodała, patrząc na mnie.

- Jasne, czemu nie? – wzruszyłam ramionami. Ciocia Nina była siostrą mamy i matką Alex. I moją chrzestną, uwielbiałam ją. Mamie przyda się jej towarzystwo.

- To wylatuję dzisiaj wieczorem, wujek Robert odbierze mnie z lotniska. Dasz radę, prawda?

- Oczywiście. Jest Liam, zawsze mogą wpaść dziewczyny… i chłopaki – dodałam, przypominając sobie, że raz z nudów przyjechał do nas Niall. Wszyscy oprócz Liam’a mieszkali teraz w hotelu w Bangor, tam spędzali ferie.

- To ja już się wezmę za pakowanie. Pa kochanie – uściskała mnie. – Do zobaczenia, Liam – przytuliła również jego i wyszła z pokoju, a my popatrzeliśmy po sobie w ciszy.

- I? – uniosłam brew, chcąc kontynuować poprzednią rozmowę.

- I kocham cię nad życie – odparł naturalnie, a ja usiadłam mu na kolanach i pocałowałam go. On zatrzymał swoje usta na moich i delikatnie wsunął język w moje wargi. Rozchyliłam je lekko i po raz pierwszy całowaliśmy się z języczkiem. Było inaczej niż z Heath’em czy innymi chłopakami(chodź nie ukrywam, nie było ich wielu), nie obślizgle i ohydnie tylko… miło. Z czułością. Wplątałam palce w jego włosy, żeby jeszcze lepiej czuć dotyk jego warg i języka, a on ujął moją twarz w dłonie. Po kilku minutach całowania zrobiliśmy przerwę, żeby zaczerpnąć oddechu, a wtedy on spojrzał na mnie swoimi czekoladowymi oczami i szepnął:

- Tak chcę nas zapamiętać – wtedy ja oparłam się czołem o jego czoło, cmoknęłam go ostatni raz i cieszyłam się chwilą.

(perspektywa Harry’ego)

- Jedziemy do Paryża! – krzyknąłem, wchodząc do naszego pokoju hotelowego. Z Jeanette za rękę. Od kilku dni byliśmy oficjalnie parą, ale nie mówiliśmy tego mediom ani nic. Po prostu… pokochałem ją, a ona mnie. Nic prostszego. – Louis, jedziesz z nami – dodałem, całując go w policzek. Jego też kochałem. Oboje wiedzieli, że nie mogłem odrzucić ani jego, ani jej, więc to akceptowali.

- WEŹCIE TEŻ MNIE! – krzyknął Niall, wybiegając w samych gaciach z łazienki. Gdy zobaczył Jean, zaczerwienił się i wrócił do środka, po jakiś 2 minutach wracając ubrany.

- Stęskniłeś się za Jade, co? – spytał Lou, głaszcząc jednego z 4 kociaków Pani Stylinson, nazwanego Carrot, zważywszy na rudą sierść.

- A ty byś nie tęsknił za waszym trójkącikiem, co? – spojrzał po nas i wszyscy zaczęliśmy się śmiać. – Dobra, ale kiedy?

- Dziś wieczorem – wzruszyłem ramionami.

- Chcę odwiedzić swojego starszego brata, Peetę – dodała Jeanette. – Podobno jego narzeczona Lexique już wróciła i razem otwierają jego nową wystawę – uśmiechnęła się.

- Francjo, nadchodzimy! – zaśmiał się blondyn. – A gdzie jest Zayn?

- Pewnie znowu z Blair – wzruszyłem ramionami.

- To zostawimy go tu samego? – zrobił lekko smutną minkę Louis, tym razem głaskając szarą kotkę z białymi łapkami o imieniu Pussy.

- Nie samego. Z Blair – wyszczerzyłem się i pocałowałem w usta Jeanette.

(perspektywa Zayn’a)

- Ty jesteś naprawdę wariatem – parsknęła śmiechem Blair, przejeżdżając palcem po moim nowym tatuażu na karku. Leżeliśmy nago, na brzuchach, w łóżku, po kolejnej dawce wzajemnej przyjemności. – Świr – dodała i pocałowała mnie w kark. Przeszedł mnie dreszcz, a ona się zaśmiała i przeciągnęła.

- A ty nie lepiej – żachnąłem się i przejechałem palcem po tatuażu, który miała zaraz nad pośladkami. Odwróciła się na brzuch i znowu przeciągnęła, a ja pocałowałem ją, zachęcając do kolejnego razu. Spojrzała na mnie, unosząc brew i wstała z łóżka, powoli wkładając bieliznę.

- Muszę iść, wasz szef wytwórni, a mój wujek przyjeżdża dziś na lunch. Ma do mnie jakąś tam sprawę – pokręciła głową, dalej się ubierając, więc ja też zacząłem.

- Mogę iść z tobą? – spytał.

- Jasne. I tak byś musiał – uśmiechnęła się. – Liam i Valerie też przyjadą, ogólnie wiesz, cała patologia – dodała i ubrała biały T-shirt, a do niego krótkie spodenki i czarne szelki. Parsknąłem śmiechem, patrząc na nią. – No co?

- Wyglądasz jak damska wersja Lou – pokręciłem głową.

- I tak się czuję – wyszła ze swojego pokoju krokiem „haters gonna hate”. Na szczęście jej rodzice byli już zbyt zajęci przygotowywaniem restauracji do tego „mini-przyjęcia”, żeby być w domu. Dobrze dla nas.

(perspektywa Liam’a)
[ TORN - do słuchania - przyp.aut. ]

Po południu ja i Valerie pojechaliśmy podstawioną pod dom mojej cioci limuzyną na spotkanie z szefem naszej wytwórni.

- I wy codziennie się takim czymś wozicie? – spojrzała na mnie, a jej zielone oczy były szeroko otwarte.

- Nie, ale jak trzeba, to trzeba – wziąłem ją za rękę i spletliśmy palce, ale gdy byliśmy już w Bangor, musieliśmy iść bez tego, wiadomo, paparazzi. Nie chciałem, żeby spotkała ją jakaś krzywda, nigdy więcej. Już w restauracji spotkałem moich przyjaciół, Jeanette, Blair, rodziców Blair oraz Simon’a Cowell’a – naszego szefa wytwórni. Przedstawiłem go Valerie, a ona jeszcze bardziej się zdziwiła na jego widok.

- To pan… pan jest legendą! – powiedziała.

- Ja po prostu mam dar – wzruszył ramionami. Cały „Wujek Simon”. Bardzo nam pomagał podczas X Factor, a także po zakończeniu programu. Później Valerie zaczęła plotkować z Jeanette, więc zostawiłem je i podszedłem do rozmawiających Blair i Zayn’a. Przeprosiłem na chwilę dziewczynę, żeby móc pogadać z przyjacielem.

- Kochasz ją? – spytałem, patrząc mu w oczy stanowczo.

- Ja… nie wiem – spuścił głowę w dół.

- Wiesz co… czułbym się na twoim miejscu jak szmata, wykorzystując fankę. Czy jak to powiedziałeś, „bratnią duszę” – powiedziałem trochę zbyt głośno, a Zayn miał minę, jakby zobaczył ducha. Stała za mną Blair, z wściekłością i łzami w oczach.

- To prawda?! – syknęła, nawet nie zwracając uwagi na moją obecność. – Wykorzystywałeś mnie?!

- Ja… nie, to nie tak…

- To jak?

- Z tobą… już nie… - tłumaczył się.

- JUŻ mnie nie wykorzystujesz? Czyli wcześniej tak? – jej głos zrobił się wyższy ze zdenerwowania.

- Nie, Blair, ja…

- Zostań do końca przyjęcia, a potem zniknij z mojego życia – powiedziała, dając mu w dłoń jakiś przedmiot. Gdy otworzył dłoń, okazało się, że to biała królowa, pionek do szachów. Nie wiedziałem o co chodzi, ale Zayn miał łzy w oczach, gdy patrzył na ten przedmiot. Co miałem zrobić? Potwierdzić słowa Blair i stracić przyjaciela? Czy powiedzieć, że ona nie ma racji i… ale to przyjaciółka Valerie, to by było po prostu chamskie. Więc stałem tam osłupiony, poklepałem go po ramieniu, a potem usiadłem przy stole obok mojej dziewczyny.

- Blair, wyrosłaś przez ten tydzień – żachnął się Simon, patrząc na nią.

- Super – mruknęła, grzebiąc w talerzu.

- Zero entuzjazmu? Nawet jeśli mam dla ciebie najlepszą wiadomość świata?

- O co chodzi? – spojrzała na Cowell’a.

- Zawsze wiedziałem, że jesteś utalentowaną bestią. Ale żeby aż tak? – pokręcił głową. – Zayn wysłał mi twoje nagranie, gdy śpiewasz. Jesteś genialna, Blair. GENIALNA! – dodał, a wszyscy zaczęli klaskać. – Dlatego załatwiłem ci kontrakt z naszą wytwórnią, co ty na to?

(perspektywa Blair)

Spojrzałam osłupiała na wujka Simon’a, a potem po twarzach wszystkich na sali. Rozległy się oklaski wokoło, a Jeanette siedząca obok mnie uściskała. To był najgorszy i zarazem najlepszy dzień mojego życia. Wykorzystana przez Malik’a, zauważona przez Cowell’a.

- Wow – przemówiłam w końcu. – Ja… nawet wiem, od jakiej piosenki zacząć – dodałam, bo w głowie zaczął mi się sam układać tekst. Zaczęłam bazgrać kredką do oczu po serwetce, spisując go, podczas gdy wszyscy jedli i rozmawiali. Wujek omawiał z chłopakami nową płytę, czyli studyjne wersje piosenek, które śpiewali w X Factor.

- A może nagracie Torn, tu i teraz? Dla ludzi z restauracji? – spytał, patrząc po nich. Zgodzili się, a Niall wziął gitarę i zaczął grać.

Czułam się dokładnie, jak dziewczyna w oryginale piosenki. Wykorzystana, „leżąca nago na podłodze”. Okradziona z uczuć… i dziewictwa. Rozdarta.

Gdy Zayn ostatni raz wyśpiewał słowo „torn”, po prostu wyszłam. Oczy wszystkich skierowane były na mnie. Pobiegły za mną Valerie i Jeanette.

- Blair, co się stało?

- Zayn mnie wykorzystał – dałam upust złości poprzez płynące po policzkach łzy. - Wykorzystał i oszukał. No… znaczy… nigdy nie powiedział, że mnie kocha, ale… spał ze mną. Nie raz, tak? Dla mnie to coś znaczy – wychlipałam, a Jeanette mnie przytuliła. Valerie po prostu stała, wpatrując się ze mnie osłupiała, ale potem pokręciła głową i stałyśmy we trzy przytulone. Chociaż one mnie wspierały.

- Hej, jesteś warta więcej niż on – wyszeptała Jean. – Masz kontrakt z wytwórnią, będziesz gwiazdą – pocałowała mnie w mokry policzek pokrzepiająco.

- A ja mogę ci pomóc pisać teksty – dodała zielonooka, podając mi chusteczkę.

- A ja ci przywiozę z Paryża najzajebistsze ciuchy świata – gdy to powiedziała, zaczęłam wycierać policzki z łez i rozmazanego tuszu.

- Jedziesz do Paryża? – pociągnęłam nosem.

- Do Peety. Harry i Louis jadą ze mną, a Niall chce odwiedzić Jade – dodała.

- Peety? – zdziwiła się Valerie, jakby wiedziała więcej od nas, ale potem pokiwała głową. – Aha, twój starszy brat, którego nie miałam okazji poznać – lekko się uśmiechnęła, a ja ścisnęłam w dłoni serwetkę, którą trzymałam w dłoni.

(perspektywa Valerie)

Po odrobinę ciężkim wieczorze Liam odprowadził mnie do domu. Moja mama pojechała już na lotnisko, więc byliśmy sami, ale zamiast jak to zwykle nastolatki, uprawiać dziki i namiętny seks, po prostu siedzieliśmy pod kocem przytuleni na kanapie i oglądaliśmy dokument, który Liam bardzo chciał mi pokazać. „Demi Lovato: Stay Strong”. Oprócz zaburzeń odżywiania i tego, że była sławna, dziewczyna przeszła to co ja. Wręcz piekło. Pod koniec dokumentu miałam lekko wilgotne oczy i powiedziałam:

- Dziękuję.

- Podziękuj Niall’owi, on mi to pokazał.

- Mówiłeś mu, że ja…?

- Nie, nikomu – pocałował mnie w czubek głowy. – Pamiętasz, chciałem ci coś powiedzieć rano?

- I powiedziałeś, że mnie kochasz. Ja też cię kocham, wiesz o tym – przetarłam oczy.

- Nie o to mi chodziło. Ja… chcę być z tobą do końca moich dni. I wiem, że to za wcześnie, ale… Valerie Hayley Humphrey… czy uczynisz mi ten zaszczyt… – wyjął małe pudełeczko z kieszeni spodni – …i zostaniesz moją żoną?

__________________________________________________

ALE WAM DOJEBAŁAM, CO?! Hahaha, uwielbiam zostawiać takie momenty nierozstrzygnięte, ME GUSTA <3
Ale w sumie to nawet 'dojebanie' wam czegoś takiego nie poprawia mi humoru. Paweł 'Biba' Binkiewicz odpadł z X Factor, cholera. Jeden z moich 3 faworytów. Został jeszcze Dawid Podsiadło i Ewelina Lisowska, ale mimo wszystko... Bibę uwielbiałam od przesłuchań, pozytywny i utalentowany człowiek do kurwy nędzy! Ja wam mówię, on i tak będzie sławny, czuję to! :)

Dobra, ale to było takie 'a propo', pewnie i tak tego nikt nie przeczyta, więc... do następnego rozdziału (czyli za 30 komentarzy) ;)

CZYTASZ = KOMENTUJESZ (I W ANKIECIE PO PRAWEJ ZAZNACZASZ 'TAK'!)

@MargaaStyles xx